ნარკო პოლიტიკა დიდი პოლიტიკისთვის

პრობლემის არსებობა გულისხმობს ამ პრობლემის მოგვარებას ან მართვას. ნარკოტიკების მოხმარება მიეკუთვნება იმ საკითხთა რიცხვს რომლის მოგვარება და ნარკოტიკების მოხმარების აღმოფხვრა წარმოადგენს მიუღწეველ მიზანს, რაზეც მეტყველებს მრავალი ქვეყნის მრავალწლიანი გამოცდილება. განვითარებული საზოგადოებები მივიდნენ დასკვნამდე, რომ ნარკოტიკების მოხმარების წინააღმდეგ ბრძოლა აზრს კარგავს, შესაბამისად აქცენტი კეთდება ამ პრობლემის მართვაზე. 

ნარკოტიკების მომხმარებელთა მიმართ არსებობს ორი ძირითადი სტანდარტი: პირველი ესაა ხელმისაწვდომი ჯანდაცვა იმ პირებისათვის, ვინც საჭიროებს აუცილებელ მკურნალობას და მეორე პირადი ცხოვრების პატივისცემის და ჩაურევლობის სტანდარტი. ორივე სტანდარტი დემოკრატიულ ქვეყნებში დაცულია და შესაბამისად ნარკოტიკების მოხმარებას მოაქვს მინიმალური ზიანი საზოგადოებისათვის. უფრო თუ დავკონკრეტდებით ხელმისაწვდომი ჯანდაცვა ნარკომანიით დაავადებული პირისთვის ნიშნავს პირის ნებაყოფლობით გადაწყვეტილებას გაიაროს სამკურნალო სარეაბილიტაციო კურსი, რასაც ხელს უწყობს ქვეყნის პოლიტიკური ნება გამოხატული სახელმწიფო რეგულირებაში ხელმისაწვდომი და ადეკვატური ჯანდაცვის მომსახურების არსებობის მხრივ. ჯანდაცვის მიდგომის პარალელურად დემოკრატიული ქვეყნები ნაკლებად პრობლემური ნარკოტიკული საშუალებების მოხმარებას აქცევენ შედარებით მსუბუქი რეგულირების ქვეშ და აკრძალვა რიგ ნარკოტიკულ საშუალებებზე გაუქმებულია შესაბამისი საზოგადოებრივი საფრთხეების შეფასებით. 

პირი რომელიც მოიხმარს ნარკოტიკულ საშუალებას თავად წყვეტს ჩაერთოს თუ არ ჩაერთოს სამკურნალო პროგრამაში. სამკურნალო პროგრამის მიზანია მომსახურება გაუწიოს დაავადებულ პირებს და არა მაგალითად ეპიზოდურ მომხმარებლებს. ნარკოტიკული საშუალების ეპიზოდურად მოხმარების რეგულირება სცილდება ჯანდაცვის რეგულირების სივრცეს და სწორედ აქ შემოდის ცნება პირადი ცხოვრების პატივისცემის და ხელშეუხებლობის. ამ სტანდარტის ფარგლებში დემოკრატიული ქვეყნები ტოვებენ თავისუფალ სივრცეს, სადაც ადამიანის უფლებების პრიორიტეტით სახელმწიფოს ჩარევა ნარკოტიკების ეპიზოდურად მომხმარებელთა პირად ცხოვრებაში მინიმალურია. 

ეს კონკრეტული რეგულირება ქვეყნებს აძლევს საშუალებას მართონ ნარკოპოლიტიკა ადამიანის უფლებების ფარგლებში. დაიცვან ერთის მხრივ საზოგადოება მომეტებული საფრთხის შემცველი უკანონო ნარკოტიკული საშუალებების შემოდინებისგან, მეორეს მხრივ კი აწარმოონ ისეთი ნარკოპოლიტიკა, სადაც მრავალი მსუბუქი ნარკოტიკული საშუალების მომხმარებელი მძიმე ტვირთად არ აწვება სახელმწიფოს, რამეთუ ისინი არ საჭიროებენ ჯანდაცვის მომსახურებისათვის სახელმწიფოს გასაღებ სახსრებს, ასევე დაზოგილია მათი რეპრესიული მიზნებით მართვისა და კონტროლისათვის სახელმწიფოსგან გასაღები სახსრებიც. 

რა ალტერნატივა აქვს ზემოთ აღნიშნულ მიდგომას: ზემოთ აღნიშნული ნარკოპოლიტიკის ალტერნატივა გადის ამ ჯგუფის ადამიანთა სახელმწიფოს მხრიდან დისკრიმინაციაზე. ნარკოტიკების მომხმარებელთა ჯგუფის საზოგადოების მხრიდან სტიგმატიზაცია პოლიტიკოსებს აძლევს შესანიშნავ ბერკეტს გამოიყენონ ეს თემა საკუთარი ინტერესების შესაბამისად. რეპრესიული ნარკოპოლიტიკა პოლიციას ხელფეხს უხსნის ამ ადამიანების მართვისა და კონტროლისაკენ. ამ ადამიანებს ფაქტიურად ჩამორთმეული აქვთ სამოქალაქო და პოლიტიკური უფლებები. მათი საზოგადოებრივი და პოლიტიკური ცხოვრება, თუ წინააღმდეგობაშია ხელისუფლების ინტერესებთან მთავრდება ამ ადამიანების მარტივად გადაბირებით ან დაპატიმრებით. საბოლოო ჯამში ასეთი სახელმწიფოები ადამიანთა ფართომასშტაბიან ჯგუფებზე ახორციელებენ ტოტალურ კონტროლს.

ისარგებლეთ იურიდიული კონსულტაციით